M’agrada de faire boqueta au soleu que se leva.
M’agrada de partir d’ora dins lei còlas de mon país oliolenc.
M’agrada de metre mei pas dins aqualei de l’antica pastressa.
M’agrada de me solelhar sus un draiòu peirós , envirotat de flors fèras.
M’agrada de caminar amé, dins la tèsta, de cançons esmautadas de roge et de negre, de rabia e d’espèr.
M’agrada de m’assetar au pè d’un aubre, de beure un chicolon e de sentir la vida que batega a mon entorn.
M’agrada d’escotar lo mistrau bofar un èr perfumat de legendas.
M’agrada de partejar lo pan e lo fromatge amé un desconegut de passatge.
M’agrada de m’empegar dau cant dei cigalas.
M’agrada de me solombrar dins la frescor et lo silenci d’una bauma.
M’agrada d’agachar lo beluguejament de la mar, ailà, au luench.
M’agrada de pantaiar a l’auceu migrator portat per la largada.
M’agrada lo rebat d’un rai de soleu tremont dins l’aiga d’una sòrga.
M’agrada de rintrar au calabrun, après una charadissa amé lei mascas acampadas en ceucle dins lo bòs darrier en cò mieu.
E quand tomba la nuech, m’agrada contar meis aventuras dau jorn a ma sòrre la luna que, ela tanben, m’agrada, m’agrada, m’agrada…
Blog perso et militant d'Eric Dussart 